یک چسب جراحی فوق چسبنده که می تواند بافت های زنده را به هم چسبانده و عایق کند
برای ترمیم بافت ها و اندام های پاره شده یا سوراخ شده، جراحان معمولا از گیره، بخیه و سیم استفاده می کنند تا لبه های زخم را به هم رسانده و موجبات بهبودی و ترمیم را فراهم کنند. با این حال انجام این روش مشکل می باشد و گاها لبه های زخم به هم نمی رسند و به خوبی هم عایق بندی نمی شوند و مستعد آلودگی و آسیب بیشتر نیز هستند.
به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یک چالش بزرگ در زمینه ترمیم زخم ها، وجود برخی بافت های شکننده یا الاستیک است که دائما در حال پهن شدن، منقبض شدن و ریلاکس شدن هستند(مانند ریه ها، قلب در حال ضربان و شریان های پالس دار). برای حل برخی از این مشکلات، مهندسین زیست پزشکی تاکنون طیف وسیعی از سیلانت های جراحی را تولید کرده اند که می توانند بافت ها را به هم چسبانده و نشت را متوقف کنند.
اخیرا خادم حسینی در انستیتو Wyss و نسیم عنابی در دانشگاه Northeastern راه حلی را برای ترمیم موثر زخم ها ارائه کرده اند. این محققین نشان داده اند که یک سیلانت مبتنی بر پروتئین الاستین انسانی می تواند به طور فتوشیمیایی تغییر یافته و به طور موثری برش های ایجاد شده در شریان و ریه های رت ها را عایق کند و زخم های ریه های خوکی را ترمیم کند بدون این که نیازی به استفاده از بخیه و گیره باشد. ماده اولیه این سیلانت تروپوالاستین است که پیش ساز پروتئینی است که منجر به تولید الاستین دارای عملکرد می شود. محققین این تروپوالاستین را با استفاده از مت آکریلات و نور UV کراس لینک کردند و هیدروژلی به نام MeTro را تولید کرده اند که می تواند ماتریکسی را برای چسبیدن سلول ها به آن باشد و موجبات ترمیم آسیب را فراهم کند. مطالعات in vivo نشان داده است که MeTro در تمام مدتی که زخم در حال بهبودی است با ثبات می ماند و شرایط فیزیکی لازم را برای ترمیم فراهم می کند.
پایان مطلب/
©2013 Royan Corporation. All Rights Reserved